In de Nederlandse pers komt in 1918 de naam van de baron voor het eerst voor wanneer er in Den Haag een geheime Duits-Engelse conferentie plaatsvindt. Na gewond te zijn geraakt op het slagveld van de eerste wereldoorlog ging hij werken bij de Duitse ambassade om verslagen te maken over het oorlogsnieuws dat gepubliceerd werd in Engelstalige kranten. Ook nam hij deel aan de geheime conferentie, waar tussen strijdende partijen afspraken werden gemaakt over de behandeling van krijgsgevangenen, wanneer er een einde zou komen aan de 1e wereldoorlog. Zijn ervaring in Engelstalige landen zal hier een belangrijke rol hebben gespeeld. De in 1882 geboren baron verhuisde namelijk na zijn universitaire studie naar Amerika om zich te verdiepen in het bankiersvak. In 1910 vertrok hij naar Londen waar hij met familiekapitaal een eigen bank begon. De bank werd in de oorlog als vijandelijk vermogen door de Engelsen onteigend.
Met behulp van zijn schoonvader, bankier von Schwabach, startte de baron voor de 2e keer een bank, dit keer in Amsterdam, waar na de eerste wereldoorlog veel Duitse banken een filiaal openden. De von der Heydt bank behartigde o.a. de financiële belangen van o.a. Keizer Willen 2, de Oostenrijkse bondskanselier Riedel, de Duitse Gezant bij het Vaticaan en die van freule von Pannwitz , die in 1921 vanuit Berlijn haar intrek nam in de Hartekamp,in Bennebroek.
In de periode tot de 2e wereldoorlog was hij als bankier direct betrokken bij diverse banken in Duitsland, Nederland en Zwitserland, waar hij ook huizen bezat. Als hij in Nederland was verbleef hij boven Museum Muluru.
